Niet al mijn verhalen kan ik naar een gelukkig einde schrijven. Zo is mijn arbeidscontract in Singapore niet verlengd en een nieuwe baan in Indonesië vinden is heel erg moeilijk. Naar de specifieke rol die ik in Singapore heb ingevuld is hier niet veel vraag. Of ik moet een salaris accepteren dat ver beneden mijn ondergrens ligt. Om langer in de regio te blijven behoorde werken in Singapore of Maleisië ook tot de opties maar dan moest ik daarnaartoe verhuizen. Dat zag ik op het moment niet zitten. De mensen en de cultuur zijn in die landen heel anders en ik voel me meer thuis in Indonesië.  Ik heb daarom besloten om terug te keren naar Europa. Het werk betaald misschien niet zo goed als in Singapore, maar ik heb wel iets meer zekerheden. Nederland is bekend terrein en misschien vind ik er de rust en ruimte om plannen te maken voor mijn terugkeer. De verhalen die na dit artikel worden gepubliceerd heb ik op een eerder tijdstip geschreven en later in Nederland bijgewerkt. Soms ben ik in mijn schrijven daarom het perspectief van tijd wat kwijt. Het spijt me daarvoor.  

In het vorige verhaal vertelde ik over mijn Indonesische familie. Dit verhaal is een stuk avontuurlijker want ik neem jullie mee in de zoektocht naar mijn biologische vader.  Bij het lot van mijn Indonesische vader heb ik eigenlijk in mijn hele leven nooit echt veel stil gestaan. De informatie die over mijn achtergrond bekend was ging alleen over mijn moeder. Ik heb altijd aangenomen dat het verdwijnen van mijn vader de oorzaak geweest is van mijn adoptie. Het lot van mijn moeder trok ik me daarom veel meer aan. Waarom heeft hij zijn verantwoordelijkheid niet durven nemen en heeft hij mijn moeder aan haar lot over gelaten? Toen ik mijn biologische moeder voor het eerst ontmoette in 2019 werd dat beeld ook door haar bevestigd. Over mijn biologische vader wenste mijn moeder zich niets te herinneren. Het deed haar nog steeds pijn. Maar sinds mijn verblijf in Indonesië komen in de loop van de tijd toch vragen. Als mijn Indonesische moeder het heeft over de tijd dat ik ben afgestaan vertelt ze elke keer wat anders. Dit in combinatie met het moeilijke karakter van mijn moeder brengt mij aan het twijfelen over hoe de omstandigheden nu echt waren in die tijd.  Wat als mijn biologische vader helemaal niet weet van mijn bestaan? Ik besloot gaandeweg een neutralere positie in te nemen ten opzichte van zijn situatie. Ik ben ook heel erg op zoek geweest of ik iets van mijn moeder kan herkennen in mijn eigen karakter. Ik ben zelf vader en in mijn dochters karakter herken ik een heleboel van haar moeder en van mijzelf. Al is ze nu bijna volwassen en heeft een sterk karakter van zichzelf ontwikkeld.  De vriendelijkheid de zorgzaamheid, dat karakter heeft ze van haar moeder. Ook de schoonheid heeft ze van haar moeder. Van mij heeft ze de manier van denken en gereserveerdheid een beetje overgenomen. Een andere sterke eigenschap die zowel ik als mijn dochter nadrukkelijk bezitten is efficiëntie. Met zo weinig mogelijk inspanningen zoveel mogelijke bereiken. Andere mensen noemen dat luiheid. Ik zie weinig van mijzelf terug in mijn biologische moeder en ook daarom werd ik steeds nieuwsgieriger over mijn biologische vader. 

Van mijn Indonesische moeder had ik al geen enkele medewerking verwacht om mijn Indonesische vader te vinden. Maar toch is er een beginpunt van de zoektocht. De naam van mijn vader, ‘Haerudin’, soms wel afgekort tot Haer was al per ongeluk een keer gevallen en in één van de versies die mijn moeder verteld heeft over mijn achtergrond vinden we toch een andere aanwijzing. Mijn moeder werkte eind jaren zeventig in de buurt van haar ouderlijk huis in Rangkasbitung. Ze ontmoette iemand die op school zat in Rangkabitung (dus niet in Jakarta) en daar op de kost woonde bij een familie. Van die persoon raakte ze zwanger. Omdat haar vader er niets van mocht weten stuurde haar moeder haar naar Jakarta om daar te bevallen.   

Ik was niet de enige bij de wie de nieuwsgierigheid over mijn vader groeide. De Indonesiërs die ik over mijn achtergrond vertel stellen allen de vraag of ik niet wil weten wat er met mijn vader is gebeurd? Ook mijn moeders familie is nieuwsgierig naar wat mijn moeder voor 40 jaar voor ze verzwegen heeft gehouden. Ze grappen soms dat mijn vader wel eens afkomstig kan zijn uit Baduy gebied een geïsoleerde stam in binnenland van West Java. De meeste aanwijzingen komen voort uit wat Tante Mimin heeft opgevangen uit gesprekken met mijn moeder. Waarbij ook zij moet toegeven dat mijn moeders verhalen erg tegenstrijdig zijn. Toch heeft ze aanwijzingen waar haar dochter Puput, wat mee kon: De buurt waar mijn moeder volgens tantes aan het werk is geweest in die tijd en ook de een school waar op Haerudin zou hebben gezeten. Bij die school komen zijn naam, gegevens en een foto voor in het archief en de jaren dat hij is ingeschreven hebben een overlap met mijn geboorte jaar.  Na het vinden van deze informatie vraagt Puput aan mij toestemming om naar mijn moeder te gaan en haar voorzichtig te vragen of ze de gegevens kan bevestigen. Is dit de vader van Yuri?  Misschien komen herinneringen vrij en kan ze meer informatie geven. Maar geconfronteerd met de foto wordt mijn moeder boos en weigert er ook maar iets over los te laten. 

Dat levert bij mij een dubbel gevoel op. Aan de ene kant begrijp ik het trauma. De gebeurtenissen rond mijn adoptie hebben haar leven bepaald en ik ben niet diegene die uitmaakt dat ze dat moet loslaten. Maar ik denk wel, nu we elkaar gevonden hebben hier Indonesië en ik voor mijn moeder een beter bestaan probeer te creëren er aan haar kant misschien wel wat meer ruimte zou mogen zijn om mee te werken. Gelukkig kunnen we ook nog wat met de voormalige woonplaats van Hearudin:  Ciparasi. Een desa nog dieper gelegen in het binnenland van Banten dan waar de Baduy wonen. Het ligt ongeveer 70 kilometer van Rangkasbitung. Een leuk en onnodig aanvullend feitje: Ciparisi viel vroeger op een of andere manier ook onder de district hoofdstad Sukabumi. Deze plaatsnaam staat ook vermeld in de papieren van Haerudin. Laat dit nu net het district zijn waar de roots liggen van de geblondeerde grote leider van de Partij voor de Vrijheid. Met dit prachtige gegeven besluiten de verre tocht naar Ciparasi te ondernemen om meer te weten te komen over mijn biologische vader. Voordat ik hierover begin te vertellen eerst even koffie. 

Het is nu vrijdag ochtend en ik typ deze alinea’s vanuit een traditioneel café in het centrum van het dorp waar ik ben opgegroeid. Het publiek is er op leeftijd. Normaal krijg ik inspiratie en energie uit mensen die ik tegenkom op straat of in een koffiespot. Een goed verhaal begint meestal hier. Maar dat wil hier niet zo lukken.  Er staat hier geen Cortado op de kaart, een heerlijk koffiebrouwsel dat mij zo makkelijk van de late ochtend naar mijn vroege lunchtijd helpt. Ik kan in deze tent ook niet kiezen uit verschillende bonen en brandingen en er is geen blije Indonesische barista die mij met Google translate van koffie advies kan voorzien. Wat hier voor mijn neus staat is een degelijk bakkie pleur maar dan zonder gevoel en met minder romantiek gepresenteerd als in de trendy coffeespots in Zuid-Jakarta. Maar er is wel appeltaart! Dat heb ik wel gemist in Jakarta.  Toen ik er eens een zelf wilde maken ontplofte letterlijk mijn oven en ging het brandalarm af in het hele pand. Dit was op zich wel een leuke gelegenheid om eens bij te praten met de buren op het evacuatiepunt. 

Ik wil in dit verhaal ook kort mijn vriendin Dina voorstellen, ze is in de laatste maanden hier in Indonesië mijn vriendin, mijn steun en toeverlaat. Ze is afkomstig uit Surabaya maar ze werkt al een tijd in Jakarta. Omdat ze het harde leven in de stad gewend heeft ze andere inzichten en een andere doortastendheid dan mensen uit te provincie. Dat scheelt vaak in zo’n zoektocht. Puput is misschien soms te bescheiden en ik hoop dat de dames elkaar kunnen aanvullen. Hoe ik Dina heb ontmoet en aan het vinden van liefde in Indonesië heb ik ook een blog gewijd. Blijf me dus vooral volgen. 

Het is een zaterdag in februari 2024. Om onze zoektocht op tijd te starten zijn Dina en ik al één dag van tevoren met de trein naar Rangkasbitung gereisd. Daar hebben we een hotel geboekt. Ik wil de zoektocht toch een beetje verborgen houden voor mijn moeder, dus we houden ons ook een beetje gedeisd. Je weet nooit wie je tegen het lijf kan lopen. De volgende dag worden we om ongeveer 6 uur in de ochtend opgepikt door Puput en Dewi. Vol goede moed beginnen we aan een tocht die tussen twee tot drie uur gaat duren. We verlaten Rangkasbitung, doorkruisen uitgestrekte palmolie plantages en vinden ons zelf al snel terug in het ruige landschap van Banten waar de regenwolken onheilspellend over de groene heuveltoppen rollen. Het zou fijn zijn als een tropische regenbui ons bespaard bleef. Ciparisi ligt een een goed eind in de richting van Nationaal park Gunung Halimun Salak, een reservaat bekend bij veel Indonesische wandelaars. Het gebied herbergt het grootste aaneengesloten gebied regenwoud op Java en is het thuis van zeldzame dierensoorten waaronder de Javaanse Gibbon, de Javaanse Langur (een andere apensoort), het Javaanse Luipaard en de Javaanse Havik.  Het park kent een aantal prachtige watervallen en rond het reservaat zijn verschillende punten waar je kan raften of kajakken. Halimun betekent mist in het Soendanees. De Noordelijke top van de Halimun vulkaan is er bijna altijd in bedekt. Het maakt het gebied mystiek en de omstandigheden om te reizen onvoorspelbaar. Gelukkig is Puput is een ervaren chauffeur.  Moeiteloos maneuvreert ze door het smalle bochtige parcours. Ze lacht de steile hellingen, glibberige modderwegen en de dreigende donkere lucht weg met haar bescheiden glimlach. Zo nu en dan moeten we stoppen om de naar de juiste weg te vragen. Niet alle wegen staan in Google Maps. Dat we telkens onze weg moeten vervolgen bij de minst voor de hand liggende afslag zegt veel over hoe ver we van de bewoonde wereld raken. Hoewel: dit is Java het dichtstbevolkte stuk land op aarde. Na elke desolate bloedstollende haarspeld bocht, kun je een Indomaret verwachten. Een weg die zich door een kampung wringt met huisjes zo dicht op de weg dat je bij de mensen in het keukenkastje kan kijken, brengt ons in een dal waar we in de verte onze eindbestemming: Ciparisi kunnen zien liggen. Het weer is opgeklaard. Met het wegtrekken van de wolken wordt langzaam de schoonheid van de vallei ontsluierd. Voor de pijlsnelle zwaluwen boven de kali, op jacht naar een smakelijke proteïnerijke libelle moet ons voorzichtige tempo slow-motion lijken. Liever glijden we niet af in de kolkende kali. 

Het is een groen dal, met een stromende rivier in het midden geflankeerd door rijstvelden. Het landschap uit je droom of dat uit een Conimex reclame. Het typische Indonesische landschap waar je je vader in terug wil vinden.  Waar je vader een gedrongen, pezig mannetje met twee tanden is ploeterend achter een karbouw. In de schaduw van de beplanting zie ik dan ook denkbeeldig een tijger langzaam naar zijn prooi sluipen. Pezige mannetjes zijn het favoriete maal van een Javaanse tijger. Gelukkig draagt mijn vader een masker op zijn rug. Een tijger zal nooit aanvallen als een prooi hem recht in de ogen kijkt. Het is een gedramatiseerde scene uit dat programma van een Nederlandse omroep die Spoorloze biologische families opzoekt in de Oost, maar wel de Hijab versie ervan. In realiteit is de grote overeenkomst met deze serie dat anderen hier het serieuze harde werk doen en ik als de buitenlandse correspondent ben die in de rapportage met andermans veren ga pronken. 

Het is een vrije dag we treffen het dorpskantoor van Ciparasi gesloten. De dames gaan kijken of ze wat mensen kunnen optrommelen via de plaatselijke moskee. Ik wacht geduldig op het plein voor het kantoor.  Terwijl ik wacht maakt een drietal eenden systematisch een scharrel rondje op zoek naar gemorst eten op het laad- en los terrein van de vrachtwagens. Twee eenden waggelen zonder ook maar aandacht aan mij te besteden voorbij. Ik voel me genegeerd. De derde eend blijft toch even staan en lijkt mij om de tijd te vragen. Het is nooit te laat om een eend te zijn kwaak ik hem toe.  Op hetzelfde tempo als de eenden komt een man aansloffen. Het is een vrachtwagenchauffeur die de motor van zijn rode Isuzu komt opwarmen. Klaar voor een transport om het dorp te voorzien van nieuwe goederen en daarbij mensen bewust te maken van het leed aan de andere kant van de wereld: Twee grote Palestina vlaggen sieren zijn laadbak. Het was voor mij al een avontuur om met een personenauto Ciparasi te bereiken. Hoe zou dat zijn om die kronkelwegen te doorkruisen met een overbeladen vrachtwagen altijd op de hoede voor de Israëlische veiligheidsdiensten? 

We stappen opnieuw in de auto om naar het huis van de oude secretaris van het dorp te rijden. Hij zou ons meer kunnen vertellen over mensen uit de periode uit de jaren 70 en 80 van de vorige eeuw. Deze man, een grappig grijs mannetje is heel behulpzaam maar kan ons niet echt helpen. Hij belt zijn opvolger de huidige secretaris op, die heeft toegang tot het register. Uiteindelijk belanden we weer voor hetzelfde dorpskantoor. Daar waar de rode Izuzu, net vertrekt en de eenden routinematig aan hun zoveelste rondje zijn begonnen. Ondertussen is ook de beheerder van het kantoor opgetrommeld. De deuren gaat open en er wordt thee voor ons gemaakt. We zijn officieel welkom. We blijken interessante materie te zijn om de vrije dag te onderbreken want ook het dorpshoofd is gemobiliseerd.  Zo treffen we bijna het hele dorpsbestuur op een vrije dag. Niemand draagt zijn uniform. Het lijkt daarom meer een gezellig theekransje dan dat we hier zijn met een serieus verzoek. De secretaris en het dorpshoofd zijn veertigers. Ze vallen me op omdat het lijkt of ze zo uit het zakencentrum in Jakarta zijn weggeplukt. Ze hebben een goede smaak qua kleding en ze zijn knap. Vooral de goede smaak van het dorpshoofd valt op. Linnen overhemd, khaki chino keurig naar het laatste model, suède instappers en smartwatch. 

Het blijkt al snel dat Haerudin niet meer in Ciparasi woont en waarschijnlijk ook al een hele lange tijd geleden is vertrokken. In de gegevens staat niet waar hij naar toe is vertrokken.  Gelukkig is ook het oude gepensioneerde dorpshoofd gearriveerd. Hij voorziet ons van de beste aanwijzing. Hij mobiliseert een oud klasgenoot,kameraad van Haerudin die precies kan vertellen waar Haerudin nu is en aan welke familie hij gerelateerd is in Ciparasi. Na een kwartiertje is deze ook op het kantoor. Hij haalt wat oude herinneringen op en zegt niet zoveel van mijn uiterlijkheden te herkennen in zijn oude vriend. Hij kan ons wel vertellen dat mijn vader een echte womanizer was. Het is niet de eerste keer dat we dat horen. De oude schoolvriend, wiens naam ik ben vergeten weet te vertellen dat Haerudin gewoon in Rangkasbitung woont. Er is nog een oom in Ciparasi die het nummer van Haerudin’s dochter heeft. Haerudin heeft zelf geen telefoon. Ook de oom, die echt heel oud is wordt opgetrommeld. Deze man is zijn bril vergeten waardoor het dorpshoofd toestemming krijgt om het telefoonnummer van Haerudin’s dochter uit zijn telefoon te halen. Haar naam is Hanah. Het bijzondere toeval wil dat ze bij Puput in de klas heeft gezeten dat ze van af haar jeugd vriendinnen zijn. 

Met die concrete aanwijzing zijn we klaar in Ciparasi. Het is 11.00 uur en we kunnen weer terug naar Rangkasbitung. Dat doen we niet voordat we alle aanwezigen de handen hebben geschud. De mensen in dat dorpskantoor waren allen nieuwsgierig en oprecht geïnteresseerd en in onze zoektocht. Ik heb een warm gevoel overgehouden aan het dorp waar waarschijnlijk ook mijn verre roots liggen. Helaas is mijn vader geen rijstboer en geen tijger expert.  We wisselen telefoonnummers uit mochten we er alsnog niet uitkomen. Ook belooft het dorpshoofd dat als er nog meer informatie beschikbaar komt hij ons dat doorstuurt. Vriendelijk worden we uitgezwaaid. De eenden laten daarbij verstek gaan. 

Op de heenreis zagen we een al prachtig uitkijkpunt ongeveer op driekwart van de route. Op onze reis terug stoppen we om hier te lunchen en de volgende stappen van onze zoektocht te bepalen. Het blijkt een zogenaamd “viral point” te zijn dat al door honderden andere mensen op Instagram is geplaatst.  Voor een klein bedrag, ik heb het er niet voor over kun je zelf op een glazen plateau begeven dat over de afgrond hangt. Het effect is alsof het lijkt of je boven de diepte zweeft, tenminste als dat glas gewassen is.  Onder het genot van verse instant noedels en het prachtige uitzicht maken we een afspraak met Hanah. Ze kan ons vandaag nog kan ontvangen. We besluiten we dat we niet ten koste van alles een ontmoeting met Haerudin willen forceren. Omdat Puput Hanah goed kent weet ze dat ze de situatie goed kan relativeren. Bij Haerudin weten we dat niet. Het zou van respect spreken als we hierbij voorzichtig en discreet te werk gaan. 

Tegen een uur of drie zijn we weer terug in Rangkasbitung. Hanah woont bij Puput in de buurt in een Indonesische versie van een Vinex wijk aan het randje van de stad. Ook hier zijn we van harte welkom. We treffen haar met haar man en haar zoontje. We vatten ons avontuur samen en hoe we uiteindelijk bij haar zijn terecht gekomen. Hanah komt heel rustig over maakt een vriendelijke indruk. Ze is lerares op een middelbare school en ook haar echtgenoot is docent. Hanah herinnerde zich dat Puput ooit had verteld dat een verloren zoon van haar tante teruggekeerd was naar Rangkasbitung. Ze had zich hardop afgevraagd hoe ze zelf zou reageren als zij in zo’n situatie zou zitten. Hanah kan iets over het karakter en de reputatie van haar vader bevestigen. Het is een heel erg vriendelijke, charmante man die de kwaliteit had om zich populair te maken bij vrouwen. Het maakte dat haar moeder altijd bijzonder op haar hoede was voor eventuele missstappen van haar vader. Haerudin woont in de stad niet ver van het station, niet ver van waar mijn moeder woont en dus ook niet ver van de plek waar het eigenlijk allemaal begonnen is.  

We geven Hanah de tijd om alles even te laten bezinken. Ik laat het aan haar om te kiezen of ze met deze informatie haar vader wil benaderen en wanneer ze dat doet. Ik ben 30 jaar geduldig op zoek geweest naar mijn moeder en deze tijd kan er ook wel bij.  We wilden onze zoektocht een beetje geheimhouden voor de rest van de familie. Maar in de vinex wijk worden we al snel gespot door tante Mimin die een wandeling maakt met haar kleindochters. Puput en Dewi hebben aan haar verteld dat we een uitstapje hebben gemaakt naar Baduy gebied. Dat verhaal komt uiteindelijk bij mijn moeder terecht. Het lijkt er niet op dat ze de link heeft gelegd met een eventuele zoektocht. Het is nu nog steeds niet volledig duidelijk of mijn moeder op de hoogte is van onze zoektocht. Als geen ander verstaat ze de techniek om te spelen dat ze kwesties niet begrijpt. De hedendaagse variant van (oost) Indisch doof. Een uitdrukking die in deze tijdgeest beladen is. 

Het is 17.00 uur. Onze zoektocht voor vandaag is voorbij. We stappen tevreden op de trein naar Jakarta. De duisternis valt in en slokt als een dorstig Javaans luipaard het mistige landschap op. De trein naar Tanah Abang, doet haar plicht en brengt ons keurig thuis. De zijbanken zijn iets te oncomfortabel om een lekker dutje te doen.  Als ik alleen op reis ga neem ik mijn nekkussen mee. Maar op de terugreis ben ik Dina haar kussen. Ze valt op mijn schouder in slaap. Eenmaal terug in Jakarta besluiten we onze dag af te sluiten bij een Viral streetfoodstal waar de steak magisch blijkt te zijn. 

Van de keuze om niet met voortvarende snelheid door te pakken in de zoektocht naar mijn vader heb ik achteraf een beetje spijt. De volgende alinea’s lezen daarom ook een beetje als een anticlimax (spoileralert). Want vlak na de zoektocht verlaat ik Indonesië. Het is pas op een mooie zondag ochtend in april dat ik voor het eerst contact heb met Haerudin via een videocall. Ik verblijf tijdelijk in een studentenstudio in Nijmegen. Daar kan ik een tijdje zitten omdat een achternichtje, die ook bij mij langs is geweest in Jakarta op coschap is. Mijn appartement in Amsterdam heb ik tijdelijk verhuurd aan een oud-collega uit Argentinië. Ik kan pas in september terug naar mijn echte huis. Ik heb hierdoor nog niet het gevoel dat ik ergens thuis ben. Maar dit telefoontje geeft me een goed gevoel. Het is Dina aan de telefoon. Samen met Puput is ze op bezoek bij Haerudin en zijn familie. Het heeft even geduurd maar het is Hanah gelukt om het gevoelige onderwerp aan te kaarten bij haar vader. De angst was niet dat Haerudin zelf de situatie moeilijk zou vinden het was meer de angst voor de reactie van zijn huidige vrouw, Hanah haar moeder. Maar dat blijkt gelukkig mee te vallen. Het lijkt er zelfs op dat ze al af wist van een mogelijk bestaan van een ander kind.  

De video call was hartelijk. Haerudin is erg vriendelijk en spreekt me zelfs aan in het Engels. How are you? Een hele lieve ervaring. Als Haerudin mijn echte vader is, dan heb ik twee halfzussen (Hanah) en Nia en een broer Herman. Haerudin is uiteindelijk elektricien geworden en hij doet in het dagelijks leven onderhoudswerk. Zijn droom was om leraar te worden maar dat is hem helaas niet gelukt. Hij vond het fijn dat het goed met me ging en hoopte dat ik snel naar Indonesië kon komen. Op mijn beurt bedankte ik hem voor zijn openheid en de gelegenheid dat hij me wilde zien. Ik heb ook benadrukt dat als hij een slecht of schuldig gevoel zou hebben over het feit dat ik ben achtergelaten, ik hem daarvoor vergeef. We zijn immers meer dan 45 jaar verder en die tijd hebben we kunnen gebruiken om zelf iets prachtigs van ons leven te maken. 

Ik heb een sterk gevoel gekregen dat Haerudin echt mijn vader is. Hij bevestigt dat hij mijn moeder heeft gekend. Hoeveel komt er verder nog overeen met wat mijn moeder nu heeft verteld? Dit is zijn verhaal: Het klopt dat Haerudin in Rangkasbitung in een Rumah kos zat. Het klopt dat hij daar naar school ging om elektricien te worden. Haerudin gaf toe dat hij op jonge leeftijd (18) populair was bij vrouwen en dat hij er wel eens met meer vrouwen tegelijk omging. Hij ontmoette mijn moeder die destijds 4 jaar ouder was. Ze heeft hem verteld dat ze zwanger is geworden. Maar voordat Haerudin goed en wel zijn gedachten op orde had (we weten niet over welk tijdsbestek we praten) was mijn moeder verdwenen. Haerudin raakte kort daarna in een serieuze relatie met zijn huidige vrouw. Hij moet altijd geweten hebben dat er een kind van hem rondliep. Of deze versie de waarheid benaderd. We gaan het zien. De volgende stap als ik weer in Indonesië ben, is een ontmoeting en een DNA test. Ik ben zo nieuwsgierig! Ik denk dan ook dat ik het gevoel wat ik hierbij heb pas goed kan beschrijven. 

Helaas weet ik niet wanneer ik terugkeer naar Indonesië. Het terugverhuizen naar Nederland heeft me een klein kapitaal gekost. Daarnaast heb ik een de laatste maanden in Indonesië mijn salaris en bonus niet uitbetaald gekregen. Dat waren de risico’s van mijn keuze om naar Indonesië te verhuizen in plaats van naar Singapore. In deze contractvorm staat de positie als werknemer veel minder sterk. Gelukkig is werkloos zijn in Indonesië niet zo kostbaar als in Nederland. Eenmaal terug in Nederland betekent het wel dat ik weer moet sparen en een buffer moet aanleggen voordat ik weer terug kan. Het wordt werken dus om dat doel te bereiken. 

Mijn volgende verhaal gaat letterlijk weer over iets luchtigs. Wat te doen als je je verveelt in snikheet Jakarta: Je gaat naar een shoppingmall.